Wendena op wereldreis. En dan…?
Gepubliceerd op 17 januari 2023
Zondag 15 januari ’23
Tja… Wat ga ik eigenlijk doen?
Het is nu drie weken geleden dat ik afscheid nam van Interpactum. Zo’n 7.500 km en vijf tijdzones verderop (het is hier vijf uur eerder dan in NL), bevind ik mij sinds een paar dagen in Santo Domingo, de hoofdstad van de Dominicaanse Republiek. Een klein jaar geleden was ik hier ook. Op vakantie, voor drie weken, met een goeie vriendin. Dan is het makkelijk om verliefd te worden op een land, de muziek, de zon, de mensen. Omdat je weet: ik ben hier om te ontspannen en over een paar weken ben ik weer thuis.
Toen ik terug kwam van die vakantie had ik een soort grijs gevoel. Niet goed en niet slecht, maar mijn collega’s zagen toch de onrust. Ik heb een leuk privéleven, ik houd van mijn sport en de mensen om me heen. Ik heb de beste baan die ik me maar kan voorstellen en ruim voldoende kennis en ambitie om daar heel goed in te worden. Tegelijkertijd was ik nog nooit langer dan een paar weken weg geweest van dat leven en miste ik de zon (het was maart), de zee en het vuur van de Dominicanen. Daar moest maar eens verandering in komen. Nu of nooit, want wie weet wat de tijd brengt…
In mijn tijd bij Interpactum heb ik veel geleerd. Waaronder dat alles mogelijk is, zolang je zelf het initiatief neemt. Je collega’s doen wat ze kunnen om je daarbij te ondersteunen. Zetten hun netwerk in waar nodig en zo maak je het samen waar. Interpactum had mijn reis willen faciliteren en in veel zaken tegemoet willen komen. Waarvoor absoluut hulde, maar ik ben zo eigenwijs dat ik alles op mijn eigen termijn wil doen. Dus heb ik mijn baan opgezegd.
En hier zit ik dan, met mijn eigenwijsheid. In een grote stad, waar ik vrijwel niemand ken, met iets teveel tijd om handen. Die ene vriend die ik hier heb is logischerwijs druk met zijn eigen leven. En behalve de toeristische trekpleisters, die ik al een keer heb gezien, valt er ook niet bar veel te beleven. De zon is heet, en Dominicanen zijn inderdaad vurig en passievol, maar ook luidruchtig en ze vinden overal wat van. Wat een luxe problemen, hè?
Het schijnt erbij te horen, dat je je op een lange reis een paar keer heel klein en alleen voelt en dat je daarin een bepaalde modus moet vinden. Dat grijze leventje thuis lijkt dan toch ineens heel knus, warm en veilig. Maar dan kijk ik naar het uitzicht vanaf mijn appartement en dan begint het weer te kriebelen. Zuid-Amerika heeft zoveel moois te bieden en het ligt allemaal voor het oprapen. Wie weet wanneer ik weer thuis kom. 😉
Tot dan!
Liefs, Wendena
Wil je Wendena volgen op haar reis? Klik hier om dat te doen!
